~* ละครชีวิต *~
ณ. ดาดฟ้าชั้นเจ็ด
ในยามเย็น ตะวันคล้อย
ที่นี่ช่างเงียบเหลือเกิน มีเพียงเสียงลม ที่แผ่วพัด
สายตาของฉัน
ยังฉันจับจ้องมองฝูงชนที่วุ่นวายอยู่เบื้องล่าง
มอง มอง และมองพวกเขาอย่างใส่ใจ
มีคนเคยบอก
"โลกเราเหมือนโรงละครขนาดใหญ่"
เมื่อทวนคำที่เขาพูด ฉันก็ชื่อเช่นนั้น
จะมีสักกี่คนในฝูงชนนี้
ที่เดินไปมาอย่างไร้จุดหมาย
พวกเขาต่างเดินตาม"บท"ที่ตัวเองเขียนไว้ทั้งสิ้น
บางคนทำสิ่งเก่าอย่างคุ้นชิน
เหมือนมันเป็นบทละครที่ท่องจำจนขึ้นใจ
พวกเขาต่างเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง ไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
ฉันยังคงยืนนิ่งมองพวกเขา
เหมือนเป็นผู้เข้าชมที่ซื้อบัตรราคาแพง
แน่นอน เบื้องล่างของฉันมันเป็น "ละครที่ยิ่งกว่าละคร"
"ละครชีวิต"
บางเรื่องก็ตลกร้ายจนต้องหัวเราะทั้งน้ำตา
บางเรื่องก็ชวนปรารถนาให้ยิ้มกริ่มชวนฝัน
บางเรื่องก็เลวร้ายเหลือเกินจนไม่อยากจะหันมองมัน
เพราะชีวิตคนเราดีแย่แตกต่างกัน ฉันเห็นมันเป็นเพียงฉากหนึ่งของบทละคร
ฉันเชื่อเสมอว่า "ความสุขไม่อยู่เป็นนิรันดร์ ความทุกข์นั้นก็ไม่เคยจะถาวร"
ในยามเย็น ตะวันคล้อย
ที่นี่ช่างเงียบเหลือเกิน มีเพียงเสียงลม ที่แผ่วพัด
สายตาของฉัน
ยังฉันจับจ้องมองฝูงชนที่วุ่นวายอยู่เบื้องล่าง
มอง มอง และมองพวกเขาอย่างใส่ใจ
มีคนเคยบอก
"โลกเราเหมือนโรงละครขนาดใหญ่"
เมื่อทวนคำที่เขาพูด ฉันก็ชื่อเช่นนั้น
จะมีสักกี่คนในฝูงชนนี้
ที่เดินไปมาอย่างไร้จุดหมาย
พวกเขาต่างเดินตาม"บท"ที่ตัวเองเขียนไว้ทั้งสิ้น
บางคนทำสิ่งเก่าอย่างคุ้นชิน
เหมือนมันเป็นบทละครที่ท่องจำจนขึ้นใจ
พวกเขาต่างเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง ไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
ฉันยังคงยืนนิ่งมองพวกเขา
เหมือนเป็นผู้เข้าชมที่ซื้อบัตรราคาแพง
แน่นอน เบื้องล่างของฉันมันเป็น "ละครที่ยิ่งกว่าละคร"
"ละครชีวิต"
บางเรื่องก็ตลกร้ายจนต้องหัวเราะทั้งน้ำตา
บางเรื่องก็ชวนปรารถนาให้ยิ้มกริ่มชวนฝัน
บางเรื่องก็เลวร้ายเหลือเกินจนไม่อยากจะหันมองมัน
เพราะชีวิตคนเราดีแย่แตกต่างกัน ฉันเห็นมันเป็นเพียงฉากหนึ่งของบทละคร
ฉันเชื่อเสมอว่า "ความสุขไม่อยู่เป็นนิรันดร์ ความทุกข์นั้นก็ไม่เคยจะถาวร"
Design with love"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น