~* บางครั้ง... *~
บางครั้ง“ทำดี”แต่เธอมองไม่เห็น
จนกลายเป็น“คนโง่”ไม่เอาไหน
บางครั้ง“โมโห”เพราะปวดใจ
จนกลายเป็น“นางมารร้าย”ในสายตา
บางครั้ง“ความจริงใจ”ให้มากล้น
จนกลายเป็น“คนต้องทน”ความอ่อนล้า
บางครั้ง“ทุ่มเทใจ”ให้ไปทุกเวลา
จนกลายเป็น“สิ่งไร้ค่า”เธอไม่มอง
บางครั้ง“ขี้ใจอ่อน”ยอมยกโทษ
จนกลายเป็น“ไม่มีสิทธิ์โกรธ”แม้ใจหมอง
บางครั้ง“พูดน้อย”ไม่มีข้อต่อรอง
จนกลายเป็น“ไม่เรียกร้อง”มองข้ามมัน
บางครั้ง“หวังมากไป”ในตัวเธอ
จนกลายเป็น“คนพร่ำเพ้อ”ละเมอฝัน
บางครั้ง“เอาแต่ใจ”เช่นหญิงเขาทำกัน
จนกลายเป็น“คนดื้อรั้น”เธอรำคาญ
บางครั้ง“ทนเจ็บ”อยู่ลึกลึก
จนกลายเป็น“ไร้ความรู้สึก”กับคำหวาน
บางครั้ง“ต้องทนรอ”เธอนานนาน
จนกลายเป็น“นับวันวาน”เหมือนคนตรม
บางครั้ง“ให้หมด”ทั้งชีวิต
จนกลายเป็น“คนยึดติด”รักแสนขม
บางครั้ง“อยากตัดใจ”ข้างในมันระบม
จนกลายเป็น“คนระทม”ยังงมงาย
จนกลายเป็น“คนโง่”ไม่เอาไหน
บางครั้ง“โมโห”เพราะปวดใจ
จนกลายเป็น“นางมารร้าย”ในสายตา
บางครั้ง“ความจริงใจ”ให้มากล้น
จนกลายเป็น“คนต้องทน”ความอ่อนล้า
บางครั้ง“ทุ่มเทใจ”ให้ไปทุกเวลา
จนกลายเป็น“สิ่งไร้ค่า”เธอไม่มอง
บางครั้ง“ขี้ใจอ่อน”ยอมยกโทษ
จนกลายเป็น“ไม่มีสิทธิ์โกรธ”แม้ใจหมอง
บางครั้ง“พูดน้อย”ไม่มีข้อต่อรอง
จนกลายเป็น“ไม่เรียกร้อง”มองข้ามมัน
บางครั้ง“หวังมากไป”ในตัวเธอ
จนกลายเป็น“คนพร่ำเพ้อ”ละเมอฝัน
บางครั้ง“เอาแต่ใจ”เช่นหญิงเขาทำกัน
จนกลายเป็น“คนดื้อรั้น”เธอรำคาญ
บางครั้ง“ทนเจ็บ”อยู่ลึกลึก
จนกลายเป็น“ไร้ความรู้สึก”กับคำหวาน
บางครั้ง“ต้องทนรอ”เธอนานนาน
จนกลายเป็น“นับวันวาน”เหมือนคนตรม
บางครั้ง“ให้หมด”ทั้งชีวิต
จนกลายเป็น“คนยึดติด”รักแสนขม
บางครั้ง“อยากตัดใจ”ข้างในมันระบม
จนกลายเป็น“คนระทม”ยังงมงาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น