~* เพียง "รอ" อยู่ตรงนี้ *~

~* เพียง "รอ" อยู่ตรงนี้ *~

* แม้อยู่ไกลสิ่งใดเล่าเฝ้าตัดสิน
ว่าชีวินหมดสิ้นผู้ห่วงหา
ในบ้านเมืองเรือนร้างอย่างพนา
โรยแววตาชราแก่แม่รอคอย

* มองเส้นทางดินแดงที่แล้งเหลือ
มองจิตใจที่คลุมเครือเยื้อเหงาหงอย
มองแววตาว่าเปล่ากล่าวเลื่อนลอย
มองน้ำใสหยดน้อยคล้อยภวังค์

* มองมือหยาบกาบกร้านอย่างคนสู้
ริ้วรอยดูสูงวัยเข้าใกล้ฝั่ง
เงียบและเหงาอยู่ข้างทางรุกรัง
คอยนิ่งฟังเสียงดังรถจดอาจินต์

* ในความเหงาเย้ากายปลายชีวิต
บ่มีสิทธิ์เรียกร้องฟ้องตัดสิน
คำอุทรวอนกล่าวร้าวยลยิน
น้ำตารินเพียงหนึ่งหยดยังทดใจ

* ด้วยเชื่อคำสัญญาที่ว่ากล่าว
เมื่อหน้าหนาวที่ยาวนานกาลหวั่นไหว
ลูกแลหลานกลับบ้านที่ห่างไกล
หอบเอารักมาใกล้ใจชรา

* นั่งเหม่อมองทอดใจไปถนน
ไม่เห็นฝุ่นแม้ใครที่ใจท่า
รอ รอ รอ หมดวันยังไม่มา
มองท้องฟ้าเย็นย่ำค่ำเต็มที

* หญิงชราโหยหาเพียงความรัก
ทั้งแน่หนักเฝ้ารอไม่ท้อหนี
กลับได้เพียงความเหงาเย้าฤดี
รอตรงนี้ไม่มีใครในความจริง

* น้ำใส ใส หยดน้อยค่อยรินหลั่ง
เมื่อความหลังฝังใจใคร่สุงสิง
ยามเมื่อแก่ไร้ใครใฝ่แอบอิง
ถูกทอดทิ้งเพียงลำพังกับฝันลวง

* บอกจะกลับนับวันรอก่อความหวัง
จึงมานั่งลำพังข้างทางหลวง
ความจริงแล้วไร้วี่แววสิ่งทั้งปวง
น้ำตาร่วงเพียงคนแก่แค่นั่งรอ

* จึงยกมือเหนือเกศาว่าตั้งจิต
วอนองค์เทพเนรมิตที่ได้ขอ
คำสัจจะวาจาว่าเพียงพอ
เมื่อนางทำดีต่อทุกทุกคน

* สิ้นคำพรบทสุดท้ายนางจึงเพ่ง
ขอพรเร่งก่อเกิดเถิดสักหน
ขอลูกหลานกลับมาหาในบัดดล
จากพวงผลความดีที่พึงทำ

* ในลืมตาครั้งแรกนึกแปลกอยู่
ห้วงอณูความหวังกลับตั้งย้ำ
รถเที่ยวสุดท้ายจอดหน้าป้ายประจำ
เป็นเหมือนดังกำลังผลักดันกาย

* นางจ้องมองทุกคนที่ลงจากรถ
รอยยิ้มสดฉาบทับก็กลับหาย
เรี่ยวแรงทีเคยมีบัดนี้กลาย
เหมือนฝันพังทลายร้ายเหลือทน

* นางทรุดเข่านั่งลงอย่าหมดเรี่ยว
ไม่แลเหลียวใครผ่านมาว่าไม่สน
โทษสวรรค์กลั้นแกล้งหญิงจนจน
เพียงหนึ่งคนไร้ค่าฟ้าไม่แล

"การรอคอยใครสักคนหนึ่ง เพียงแค่ห้านาทีก็ถือว่ายาวนานมากแล้ว
แต่กับบางคน ใช้ทั้งชีวิตเพื่อรอ รอคอยอย่างมีความหวัง ว่าสักวันฟ้าคงเห็นใจ"    

       

Design with love"