~* รำพึงใจ ในค่ำคืน *~
สายลมพลิ้วลิ่วเรื่อยเอื่อยเอื่อยรับ
นิ่งสดับรับเสียงเรียงอักษร
ฉันเอ่ยพร่ำกำสรวลระรวนรอน
ใจเหนื่อยอ่อนหวิวไหวให้รำพึง
สายลมพัดพลิ้วผ่านซ่านผิวเนื้อ
ความคลุมเครือเยื้อจิตด้วยคิดถึง
ฉุดฤทัยร่ำไห้ใฝ่คำนึง
รักครั้งหนึ่งตรึงใจไปนิรันดร์
หลายค่ำคืนดึกดื่นมิฝืนหลับ
ใจสดับรับเสียงเคียงความฝัน
ฝังจมร่างกลางความเงียบเฉียบสัมพันธ์
เพียงลำพัง ชมจันทร์กลางหมู่ดาว
แสงเดือดดาษหยาดเพชรเสด็จฟ้า
ทัศการดาริกาในหน้าหนาว
ดังภาพวาดฉาบศิลป์ประทินพราว
เล่าเรื่องราวยาวนานผ่านนภา
ราตรีนี้ยาวนานผ่านหลับใหล
เพียงคนเหงาถอดถอนใจฤทัยหา
เปล่าเปลี่ยวเดียวดายหลายเพลา
มิมีคนสบตา ล้วนลาไกล
จึงพร่ำกล่าวบอกดาวอย่างร้าวจิต
ว่าชะตาชีวิตติดหวั่นไหว
มองซ้ายขวาหน้าหลังหวั่นข้างใน
ยังไร้คนปลอบใจในห้วงกาล
มองดูจันทร์งามเด่นเว้นคืนก่อน
จึงอ้อนวอนด้วยจิตอธิษฐาน
ยกร่างกายหมายเช่นเซ่นวิญญาณ
บรรณาการคนยากฝากเดียวดาย
ทิ้งตัวล้มลงนอนก่อนหลับใหล
ทิ้งหัวใจใครเหน็บเจ็บไม่หาย
ทิ้งดาวเดือนเปื้อนน้ำตาอ่อนล้ากาย
พร้อมกับรักครั้งสุดท้ายร้ายฤดี
“แสงจันทร์” เพียงความฝันในคืนหนาว
“แสงดาว” เพียงพราวพร่างแล้วร้างหนี
“แสงไฟ”เพียงทอดไหวในราตรี
“แสงชีวี” กลับริบหรี่ในค่ำคืน
“สายลม” ยังระทมเมื่อพัดผ่าน
“สายน้ำ”มิย้อนกาลวานพาฝืน
“สายใย” ภายในใจกลับกล้ำกลืน
“สายสัมพันธ์” หวานชื่นกลับลืมลวง
Design with love"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น